Futurologie probeert eveneens denkbare toekomstige gelegenheden te begrijpen en te beoordelen. Net als de psychohistorie van Seldon, wordt de wetenschap erdoor gefuseerd, ontstaan de makers een beetje als het gaat om subtiliteiten en is ze werkelijk machteloos tegen willekeurige gebeurtenissen. Anders dan in de psychohistorie, hangt futurologie evenveel af van gevoel en vakmanschap als wetenschap.
Zoals iedereen die op het circuit is geweest, Tomorrowland heeft bezocht of zelfs door een oud nummer van Popular Mechanics heeft gebladerd, je kan vertellen, is het voorspellen van de toekomst echt precaire dingen. Kort op een tijdmachine of zelfs een werkende edelstenen bal, schetsen we conclusies van recente ontwikkelingen en patronen uit het verleden – voortaan de volledige contouren van individuele helikopters.
Bovendien, wanneer de algemene voorwaarden van toekomstige innovatie door ons worden nageleefd, beoordelen we in de regel de reacties van de samenleving verkeerd. Een paar experts verwachtten bijvoorbeeld dat voertuigen vers uit de doos nieuwe bewegingsvrijheid zouden openen, maar vermoeden nauwelijks het uiterlijk van kamernetwerken, saaie landelijke gebieden en randstedelijke gemeenschappen. Niemand voorspelde ook de onvermijdelijke, nooit eindigende buitenwijk van het Amerikaanse zuidwesten, de interstate criminele bendes van John Dillinger of mogelijk Clyde en Bonnie, of misschien de bewegingen in sociaal aanvaardbaar seksueel gedrag die worden beïnvloed door de semi-private en open secundaire lounge.
Opkomende mechanische vooruitgangen zijn verifieerbaar in de technologie van tegenwoordig, vrijwel hetzelfde als de mobiele telefoon uit de boodschap kwam, die via een slordige koers uit de trommel voortkwam, net als het rooksignaal. Het is die sjofelheid, verwelkomd door de krachten van het menselijke instinct die botsen met de wetten van de materiaalkunde, die de futurologie door elkaar haalt. Analisten tonen het potentieel, innovators dromen het in realiteit, ingenieurs creëren het en adverteerders laten ons zien dat we er aanzienlijk meer van kopen. Het menselijke instinct, hoe dan ook, in veel van zijn grillige veelzijdige aard, heeft het laatste woord in wat slaat, wat blijft hangen, … ook, wat in de vuilnisbak van het authentieke verleden valt.
Bijgevolg moeten de absoluut beste prognoses de menselijke, innovatieve, politieke en financiële componenten in overweging nemen en dat zouden ze efficiënt moeten doen. Futurologen bieden het de meest voor de hand liggende kans met betrekking tot die van hen.
Ondanks het feit dat futuristische tips opdoken in vroege sci-fi en idealistische geschriften, werd de zone pas ingesteld op het einde van lange stukken van de Tweede Wereldoorlog, toen de Amerikaanse strijdkrachten mechanische bepaling creëerden. Ondanks het feit dat welke vermoedelijk de beste waren, de vooruitgang van de gevechten sneller veranderde dan ooit tevoren in de recente herinnering, om nieuwe strategieën te vragen? Dit was een vreemde regio, dus elke manier waarop de autoriteiten een keuze maakten, vergde een kritische speculatie van geld en tijd. Ze konden niet betalen om fout te zijn.
Het begin van Futurology gaat ook terug naar de RAND Corp., die het resultaat was van een gezamenlijke inspanning van het Amerikaanse Flying Corps en Douglas Aircraft in 1946. Naast enkele andere verbintenissen verbeterde RAND de werking van akkoorden door de Delphi-techniek te ontwerpen en deed hij verder onderzoek naar strategieën om veel betere situaties opleveren (voorziene successies van gelegenheden). De berekeningslimiet van pc-frameworks, net zoals de verbetering van de spelrichtlijn deze 2 procedures op een onberispelijk niveau bracht.
Naarmate de Koude Oorlog vorderde, bereikten atoomtactici als Herman Kahn van RAND echt een niveau van VIP. In 1961, na de verspreiding van het fundamentele boek van hem, “On Thermonuclear War”, werd RAND door Kahn achtergelaten om het Hudson Institute op te bouwen, precies waar hij netwerkschattingen net zo open aanpakte. Zijn activiteit eindigde in een distributie uit 1967, “Het jaar 2000: een raamwerk voor speculatie over de drieëndertig jaar”, die buitengewone twist veroorzaakte en zulke belangrijke (en twijfelachtige) futuroloog-werken voortstuwde als “The Limits to” Humanity and Growth “op het keerpunt ‘, elk verzonden door de liefdadigheidsinstelling voor onderzoek, de Club van Rome.
‘Cutoff wijst op groei’, gepost in 1972 door ecologische specialist Donella H. Knolls en de partners van haar aan het Massachusetts Institute of Technology, slingerden futurologie en situaties in het open bewustzijn. Met het oog op pc-modellen die de uitwisseling van algemene financiële patronen uitbeelden, schetste de gids een vernietigend beeld van de hele wereld van de algehele afbraak die werd bereikt door de ontwikkeling van de bevolking, het fabriceren van uitbreidingen, besmettingsliften, tekortkomingen in de voedselcreatie, net als de regelmatige consumptie van activa.